امام علی و علم و هنر-ج1-ص65

زيرا زمين با پشت بر آن مي غلطيد و آنهمه سر و صداي امواج ساکن و آرام شده، چون اسب افسار شده رام گرديد.

خشکي هاي زمين در دل امواج، گسترده، و آب را از کبر و غرور و سرکشي و خروش بازداشت، و از شدّت حرکتش کاسته شد، و بعد از آنهمه حرکت هاي تند ساکت شد، و پس از آنهمه خروش و سرکشي متکبّرانه به جاي خويش ايستاد.

پس هنگامي که هيجان آب در اطراف زمين فرو نشست، و کوه هاي سخت و مرتفع را بر دوش خود حمل نمود، چشمه هاي آب از فراز کوهها بيرون آورد و آبها را در شکاف بيابان ها و زمين هاي هموار روان کرد، و حرکت زمين را با صخره هاي عظيم و قلّه کوههاي بلند نظم داد، و زمين به جهت نفوذ کوهها در سطح آن، و فرو رفتن ريشه کوه ها در شکاف هاي آن و سوار شدن بر پشت دشت ها و صحراها، از لرزش و اضطراب باز ايستاد.

و بين زمين و جو فاصله افکند، و وَزِش بادها را براي ساکنان آن آماده ساخت، تمام نيازمنديها و وسائل زندگي را براي اهل زمين استخراج و مهيّا فرمود، سپس هيچ جا از بلندي هاي زمين را که آب چشمه ها و جدول نهرها به آن راه ندارد وا نگذاشت، بلکه ابرهايي را آفريد تا قسمت هاي مرده آن احيا شود، و گياهان رنگارنگ برويند. قطعات بزرگ و پراکنده ابرها را به هم پيوست تا سخت به حرکت درآمدند، و با به هم خوردن ابرها، برق ها درخشيدن گرفت،

امّا از درخشندگي ابرهاي سفيد کوه پيکر، و متراکم چيزي کاسته نشد. ابرها را پي در پي فرستاد تا زمين را احاطه کردند، و بادها شير باران را از ابرها دوشيدند، و بشدّت به زمين فرو ريختند، ابرها پايين آمده سينه بر زمين ساييدند، و آن چه بر پشت داشتند فرو ريختند که در بخش هاي بي گياه زمين انواع گياهان روييدن گرفت، و در دامن کوهها، سبزه ها پديد آمد.