امام علی و علم و هنر-ج1-ص37

«پس از تسلّط فرزندان اميّه، خانه اي در شهر يا خيمه اي در بيابان باقي نمي ماند جز آن که سمتگران بني اميّه، اندوه و غم را بدانجا کشانند، و بلا و کينه توزي را در همه جا مطرح نمايند، پس در آن روز براي مردم نه عذرخواهي در آسمان و نه ياوري در زمين باقي خواهد ماند، زيرا نااهلان را به زمامداري برگزيديد، و زمامداري را به جايگاه دروغيني قرار داديد.

امّا به زودي خداوند از ستمگران بني اميّه انتقام مي گيرد، خوردني را به خوردني، و نوشيدني را به نوشيدني، خوردني تلخ تر از گياه «عَلْقَمْ»، و نوشيدني تلخ و جانگدازتر از شيره درخت «صبر»، از درون ترس و وحشت، و از بيرون، شمشير را بر آنها مسلّط خواهد کرد که آنان مرکبهاي عصيان و نافرماني و شتران بارکش گناهانند.

من پياپي سوگند مي خورم که پس از من بني اميّه خلافت را چونان خلط سينه بيرون مي اندازند، و پس از آن ديگر، تا شب و روز از پي هم در گردش است مزه حکومت را بار ديگر نخواهند چشيد.» [58] .

و در تداوم اين افشاگري در خطبه 166 فرمود:

افْتَرَقُوا بَعْدَ أُلْفَتِهِمْ، وَتَشَتَّتُوا عَنْ أَصْلِهِمْ. فَمِنْهُمْ آخِذٌ بِغُصْنٍ أَيْنََما مَالَ مَالَ مَعَهُ. عَلَي أَنَّ اللَّهَ تَعَالَي سَيَجْمَعُهُمْ لِشَرِّ يَوْمٍ لِبَنِي أُمَيَّةَ، کَمَا تَجْتَمِعُ قَزَعُ الْخَرِيفِ! يُؤَلِّفُ اللَّهُ بَيْنَهُمْ، ثُمَّ يَجْمَعُهُمْ رُکَاماً کَرُکَامِ السَّحَابِ؛ ثُمَّ يَفْتَحُ لَهُمْ أَبْواباً.

يَسِيلُونَ مِنْ مُسْتَثَارِهِمْ کَسَيْلِ الْجَنَّتَيْنِ، حَيْثُ لَمْ تَسْلَمْ عَلَيْهِ قَارَةٌ، وَلَمْ تَثْبُتْ عَلَيْهِ أَکَمَةٌ، وَلَم يَرُدَّ سَنَنَهُ رَصُّ طَوْدٍ، وَلَا حِدَابُ أَرْضٍ.

يُذَعْذِعُهُمُ اللَّهُ فِي بُطُونِ أَوْدِيَتِهِ، ثُمَّ يَسْلُکُهُمْ يَنَابِيعَ فِي الْأَرْضِ، يَأْخُذُ بِهِمْ مِنْ قَوْمٍ حُقُوقَ قَوْمٍ، وَيُمَکِّنُ لِقَوْمٍ فِي دِيَارِ قَوْمٍ.

وَايْمُ اللَّهِ، لَيَذُوبَنَّ مَا فِي أَيْدِيهِمْ بَعْدَ الْعُلُوِّ وَالَّتمْکِينِ، کَمَا تَذُوبُ الْأَلْيَةُ عَلَي النَّارِ.

ترجمه: «مسلمانان، پس از وحدت و برادري به جدايي و تفرقه رسيدند، و از ريشه و اصل خويش پراکنده شدند، تنها گروهي شاخه درخت توحيد را گرفتند، و به هر طرف که روي آورد. همسو شدند، امّا خداوند مسلمانان را به زودي براي بدترين روزي که بني اميّه در پيش دارند جمع خواهد کرد، آن چنانکه قطعات پراکنده ابرها را در فصل پاييز جمع مي کند، خدا ميان مسلمانان ألفت ايجاد مي کند، و به صورت ابرهاي فشرده در مي آورد، آنگاه درهاي پيروزي برويشان مي گشايد، که مانند سيلي خروشان از جايگاه خود بيرون مي ريزند،

(چونان «سيل عِرَم» که دو باغستان «شهر سَبا» را درهم کوبيد، و در برابر آن سيل هيچ بلندي و تپّه اي برجاي نماند، نه کوه هاي بلند و محکم، و نه برآمدگي هاي بزرگ، توانستند برابر آن مقاومت کنند)