امام علی و علم و هنر-ج1-ص23

پس نه اهل امانت است و نه آن. يا کسي است که آزمند لذّت ها و فرمانبردار شهوات است و يا کسي است که به مال اندوزي شيفته مي باشد و از دعوت کنندگان به دين نيست و شبيه ترين چيز به چهار پايان است، آري دانش اين چنين با مرگ صاحبانش از ميان مي رود.»

ثُمَ قالَ: اللَّهُمَّ لا تَخْلُو الْاَرْضَ مِنْ قائِمِ بِحُجَّةٍ إمّا ظاهِراً مَشْهُوراً وَ اِمَّا خائِفًا مَغْمُوراً، لِئَلاَّ تَبْطُلَ حُجَجُ اللَّهُ وَ ميثاقُهُ، کَمْ وَ أيْنَ؟ أولئِکَ الْاَقلُّونَ عَدَداً، وَ الْاءَعْظَمُونَ قَدَراً، بِهِمْ يَحْفَظُ اللَّهُ حُجَجَهُ حَتَّي يُودِعُها في اَشْباهِهِم، هَجَمَ بِهِمُ الْعِلْمُ عَلَي حَقائِقِ الْاُمُورِ.

فَباشِرُوا رُوحَ الْيَقينِ، وَ اسْتَلانُوا ما آسْتَوْعَرَ الْمُتْرَفُونَ و أنِسُوا بِما اسْتَوْحَشَ مِنْهُ الْجاهِلُونَ، صَحِبُوا الدُّنْيا بِأبْدانٍ أرْواحُها مُعَلَّقَةٌ بِالَْمحَلِّ الْاَعْلي، يا کُمِيْل، أُولئِکَ خُلَفاءُ اللَّهِ في أرْضِهِ، وَ الدُّعاةِ اِلي بدينِهِ، آه، آه، شَوْقاًاِلَيْهِمْ وَ اِلي رُؤْيَتِهِمْ، وَاسْتَغْفِرُوا اللَّهَ لَناوِلَهُمْ.

آنگاه فرمود:

«پروردگارا، زمين تهي نمي ماند از کسي که حجّت و دين خدا را برپا دارد و آن کس يا آشکار ومشهور است و ياترسان «بر اثر تَبَه کاري» و پنهان است.

تا اينکه حجّت ها و پيمان خداوند باطل نگردد. اينان چقدرند و کجايند.

آنان از لحاظ شماره اندکند و از جهت قدر و منزلت با عظمتند. پروردگار با آنها حجّتهاي خويش را حفظ مي کند تا اينکه آنها اين حجّتها را در مانندهاي خود بسپارد.

دانش و بصيرت با هم براي حقايق امور به آنها روي آورده. پس آنها روح اليقين را لمس کرده اند و آنچه را که ناز پروردگار به نعمت دشوار مي دانند آسان شمرده اند و به آنچه که از آن نادانها وحشت کرده اند، خوي گرفته اند و با بدنهايي که روحهاي آنها به جاي بسيار بلند آويخته است در دنيا زندگي مي کنند.

اي کميل، اينان جانشينان پروردگار در روي زمين هستند و دعوت کنندگان به دين او مي باشند. آه، آه، بسيار اشتياق به آنها و به ديدار آنها دارم.»

شريک عبداللَّه بن ابي نَمِز روايت کرده است از سعيد بن مسيّب که علي بن ابيطالب عليه السلام فرموده است:

إنَّ مِنْ حَقِّ الْعالِمِ أنْ لا تُکْثِرَ عَلَيْهِ الْسُؤالَ، وَ لا تُعَنِّتَهُ في الْجَوابِ. وَ لا تُلِحَّ عَلَيْهِ اِذا کَسَلَ، وَ لا تَأْخُذَ بِثَوبِهِ اِذا نَهَضَ وَ لاتُشيرُ اِلَيْهِ بِيَدِکَ، وَ لا تُفْشِيَ لَهُ سِرّاً.