سخن پایانی

سخن پایانی

نهج البلاغه متنی است که با گذشت زمان غبار کهنگی بر وجه آن نمی نشیند و با به کارگیری دانش های زبانی و ادبی در دوران جدید، بیشتر می توان به ویژگی های آن پی برد. یکی از ویژگی های شاهکارهای ادبی آن است که با کهنگی میانه ای ندارند. این دسته از متون به واسطه ویژگی هایی که دارند، هرچند سال ها با روزگارمان فاصله داشته باشند، همچنان امروزی می نمایند. راز ماندگاری این متون را باید در ساخت های زبانی و ویژگی های متنی جستجو کرد. آنچه موجب وجه تمایز متون در حوزه متن شناسی می گردد، سبک زبانی یک اثر است. متون شاهکار در عرصه ادبیات از آن حیث که از زبان عادی و زبان علمی فاصله می گیرند و زبان در آنها نقش بنیادینی را ایفا می کند، ماندگار می گردند. در بررسی ویژگی های یک متن، به ویژه متن ادبی باید به دو گروه از عوامل اشاره کرد که در شکل گیری زبان ادبی تأثیرگذارند: 1. عوامل زبان شناسیک؛ 2. عوامل موسیقایی.

متن نهج البلاغه از این حیث می تواند متنی الگو، نمونه و شاهکار به حساب آید؛ درضمن باید به این نکته هم اشاره کرد که این متن تنها از منظر زیبایی شناختی و زبان شناختی متنی باشکوه نیست؛ بلکه با توجه به رویکردهای خوانش یک متن، از جمله خوانش انسان گرا، خوانش معناگرا و خوانش سیاسی