آفرینش های هنری در نهج البلاغه-ج1-ص238

1. حروف تند و آواهای کوبنده؛ 2. عبارات کوتاه و قاطع؛ 3. انتقال سریع در جابه جایی قافیه.

خطبه را به دلیل انتقال در حروف قافیه به شکل زیر می نویسیم:

« فَإنّ بَرقَهَا خَالِبٌ که برقش بی باران

وَ نُطقُهَا کاذبٌ و سخنش دروغ

وَ أموالَها مَحرُوبةً و ثروتش دستخوش تاراج

وَ أعلاقَهَا مَسلُوبَةٌ و دلبستگی هایش به هدررفته است

ألَاوَهِیَ بدانید که

المُتَصَدّیةُ العَنُونُ دنیا چون توسنی است سرکش و گریزپای

وَالجَامِحَةُ الحَروُنُ که رکاب به کسی نمی دهد

وَالمَائنةُ الخَؤُونُ دروغگویی است خیانتکار

وَالجَحُودُ الکَنُودُ منکری است حق ناشناس

وَالعَنُودُ الصَّدُود ستیزه جویی است کج رو

وَالحَیُودُ المَیُودُ و دورکننده ای است بی قرار

حَالُهَا انتِقَالُ سرشتش بی ثباتی و انتقال است

وَ وَطأتُهَا زِلزالٌ و قدم هایش متزلزل

وَ عِزُّهَا ذُلٌّ عزتش ذلّت است

وَ جِدَهَا هَزلٌ و جدّ آن هزل است

وَ عُلوُهَا سُفلٌ بلندی اش پستی است

دَارُ حَرَبٍ وَ سَلَبٍ جایگاه ربودن مال و سلب ثروت است

وَ نَهبٍ وَ عَطَبٍ و خانه غارت و هلاکت؛

أهلُهَا عَلَی سَاقٍ وَ سِیاقٍ مردمش در سختی و رهرو به سوی سوگ اند

وَ لَحَاقٍ وَ فِراقٍ و اگر به یکی می رسند، از دیگری جدا می افتند.