آفرینش های هنری در نهج البلاغه-ج1-ص220

هستند. در آغاز این متن که درباره غایت آفرینش است، حضرت می فرماید: فبعث الله محمداً صلي الله عليه و اله بالحق ….

از این عبارت که در حکم مقدمه ای است برای کل متن بگذریم، متن اصلی با چنین آهنگی آمده است:

« لِیُخرِجَ عِبادِهِ مِن عِبادَةِ الأوثانِ إلَی عِبادَتِه

وَ مِن طَاعَة ِالشَّیطانِ إلَی طاعَتهِ

بقُرآنٍ قَد بَیَّنَهُ وَ أحکَمَهُ

لِیَعلَمَ العِبادُ رَبَّهُم إذ جَهِلُوهُ

وَ لِیُقِرُوّا بِهِ بَعدَ إذ جَحَدُوهُ

وَ لِیُثبِتُوهُ بَعدَ إذ أنکَروُهُ :^[1]

تا بندگانش را از پرستش بتان برهاند و به عبادت او وا دارد

و از فرمانبرداری شیطان ممانعت فرماید و به فرمان او آورد

با قرآنی که معانی آن را روشن ساخت و بنیانش را استوار داشت

تا مردم پروردگارشان را که نمی شناختند، بشناسند

و پس از آنکه انکارش می کردند، به او اقرار آورند

و پس از آنکه باورش نداشتند، وجودش را معترف شوند ».

ادامۀ متن نیز که با چند فاصله و با آهنگی متفاوت آمده، در باب فلسفه عبادت و پرستش پروردگار و نتیجه آن است. لفظ و معنا در هماهنگی کامل به سر می برند و عبارات به هم درتنیده اند و حتی آواها هم با معنای آن، که بر خضوع و فروتنی دلالت دارند، هماهنگ هستند. حضرت در ادامه می فرماید:

فاصله نخست: « و عن ذلک ما حرس الله عباده المؤمنین بالصلوات