آفرینش های هنری در نهج البلاغه-ج1-ص211
با طرح پرسش او را به تأمل و اندیشه ورزی وا می دارد. این شیوه بیان موجب می شود، مخاطب خود به نتیجه ای که گوینده یا نویسنده در نظر دارد، برسد. حضرت می فرماید: « عَرَفتَنی بِالحِجازِ وَ أنکَرتَنی بِالعِراقِ، فَما عَدا ؟ بَدا ؟:[1] مرا در حجاز شناختی و در عراق به جای نیاوردی؛ چه چیز تو را از آنچه بر تو آشکار شده بود، رویگردان نمود ؟»
سبک پرسش کلام در انتقال عواطف و حالات درونی و برانگیختن احساسات و معنای مورد نظر که موجب پایان باز متن می شود، از دیگر سبک ها تأثیرگذارتر است.
به کارگیری ضرب المثل
ضرب المثل ها به دلیل ایجاز و کوتاهی عبارات موجب می شوند که خواننده یا شنونده از اطناب ملال آور رها شود و برای گوینده و نویسنده هم این کاربرد را دارد که مطالب بسیاری را در عبارات اندک بیان می دارد. در عبارت زیر که در پایان خطبه ای آمده است، حضرت عليه السلام در باب ویژگی های پیامبر صلي الله عليه و اله و ساده زیستی ایشان می فرماید: « فعندَ الصّباح یُحمَدُ القومُ السُّری :[2] در صبحگاهان مردم روندگان شب را می ستایند ».
اینکه در صبحگاهان، شب روان ستایش می شوند، کنایه از رنج و سختی هایی است که پیامبر صلي الله عليه و اله در دوران رسالت خویش تحمل کرده است و اینکه ساده زیستی را بر آسایش و راحتی ترجیح داده است. با این عبارت به ذهن خواننده یا شنونده چنین متبادر می شود که او نیز باید چنین باشد. ماندگاری این عبارت با دو ویژگی معنایی و موسیقایی در ذهن مخاطب