آفرینش های هنری در نهج البلاغه-ج1-ص203

« أوّلُ الدّینِ مَعرِفتُهُ

وَ کَمالُ مَعرفَتِه التّصدیقُ بِه

وَ کَمَالُ التَّصدیقِ بِه تَوحیدُهُ

وَ کَمالُ تَوحِیدِه الإخلاصُ لَه

وَ کَمالُ الإخلَاصِ لَه نَفیُ الصّفاتِ عَنه

لِشَهادَة ِکُلِّ صِفَة أنّهَا غَیرُالمَوصُوفِ

وَ شَهادَة کُلِّ مَوصُوفٍ أنَّه غَیرُالصّفَة؛

فَمَن وَصَفَ اللّه سُبحَانَه فَقَد قَرَنَهُ

وَ مَن قَرَنَه فَقَد ثنّاهُ

وَ مَن ثَناهُ فَقَد جَزّأهُ

وَ مَن جَزّأه فَقَد جَهِلَه

وَ مَن جَهِلَه فَقَد أشَار إلیه

وَ مَن أشَار إلَیه فَقَد حَدَّ

وَ مَن حَدَّ فَقَد عدَّ :^[1]

سرآغاز دین شناخت اوست و کمال شناختن در تصدیق اوست و کمال تصدیق به وی، توحید اوست و کمال توحیدش در اخلاص ورزیدن است به او و کمال اخلاص ورزیدن به او زدودن صفت هاست از وی؛ چراکه هر صفت غیر از موصوف است و ( نیز ) هر موصوف غیر از صفت؛ پس هر کس که خدای سبحان را به وصفی متصف کند، همانا وی را مقرون به قرینی کرده و آن کس که برای وی قرینی انگارد، او را دو چیز پندارد و هر کس او را دو چیز شمارد، قطعاً به ( حقیقتش ) پی نبرده و هر کس بدو پی نبرد، قطعاً بر وی