آفرینش های هنری در نهج البلاغه-ج1-ص118
با چیزی است ».[1] سکاکی بر آن است که « تشبیه اشتراک میان مشبه و مشبه به از جهتی و افتراق از جهت دیگر است »؛[2] اما تشبیه باید ناظر بر زیبایی آفرینش باشد و حتی در دگرگونی سبکی حائز اهمیت باشد. در اهمیت آن گفته اند: « اگر دستگاه بلاغی را شامل همه تصاویر و تزئینات بدیعی و بیانی بدانیم »،[3] تشبیه مهم ترین عنصر سازنده این دستگاه است. به نظر می رسد که دیگر تصویرهای خیال مثل استعاره، تشخیص و حتی رمز و کنایه نیز از آن ناشی شود. تشبیه جهانی تازه می آفریند و از تکرار جلوگیری می کند و به اثر ادبی طراوت و جذابیت می بخشد؛ چنان که گفته اند: « تشبیه سه ویژگی دارد: مبالغه، تبیین و روشنگری و ایجاز …».[4]