آفرینش های هنری در نهج البلاغه-ج1-ص104
می برد و این ابزارها در بلاغت سنتی نیز وجود داشته است؛ اما در بلاغت جدید شاعر و نویسنده از اموری چون رمز و اسطوره نیز بهره می برد.
تصویر، رمز، اسطوره
رمز و اسطوره از پربسامدترین پدیده های هنری در شعر جدید هستند. رمز و اسطوره در قالب ابزارهای بیان به کار می روند. رمز از پدیده هایی است که در حوزه های مختلف معرفتی از جمله معرفت دینی، انسان شناسی، روان شناسی و زبان شناسی حضور جدّی دارد و در حوزه ادبیات، به ویژه شعر نیز حضوری بنیادین دارد. « ازآنجایی که هر تصویر خیال [1] رمز نیست و متقابلاً هر رمزی ضرورتاً تصویر خیال نیست »،[2] لازم است به ماهیت رمز اشاره شود. برای رمز سه خصلت عمده برشمرده اند:
1. جنبه عینی ( محسوس و تصویری ) دال ؛[3]
2. مطلوبیت دال، بدین معنا که بهترین و رساترین چیز برای تذکار و القای معنا و دلالت بر مدلول باشد .[4]
3. ابهام آن؛ چون مدلول چیزی است که ادراک و فهم و دیدن و تصورش مستقیماً به طور کامل ناممکن یا دست کم دشوار است .[5]
استفاده از رمز به عنوان ابزاری برای آفرینش هنری در درون تجربه شعری جای می گیرد؛ به همین روی در بررسی رمز شعری باید میان دو جنبه اساسی