مبانی هنری قصه های قرآن-ج1-ص217

رهايى يابند و به آينده پراميد پيوندند.(1) وحدت امّت ها بر پايه دعوت پيامبران بود و بر مدار تعاليم آن ها اختلافات شخصى و سياسى و اجتماعى به وحدت مى گراييد. پيامبران فرزندان محيط خويش بودند: از همان جنس، با همان زبان، برادرِ مردم، و غمخوار آن ها. پيامبران در محيط خود پرورده مى شدند و كودكى و نوجوانى خويش را در ميان همانان به سر مى بردند، امّا سنّت ها وآداب ناشايست ايشان را مرتكب نمى شدند. آنان تا روزگارى كه خداوند براى بعثتشان برمى گزيد، به ظاهر بر آيين مردم بودند، ولى هرگز در كفر والحاد با ايشان همراهى نمى كردند. اين نشان مى دهد كه پيامبران بر محيط خود تأثير مى نهادند و هرگز محيطْ آن ها را به كفر و فساد برنمى انگيخت.

در هر جامعه، انشعاب و تجزيه رهاورد تعصّب است. آن گاه كه پيامبران با آيات الاهى مى آمدند، گروهى به مخالفت متعصّبانه با آن ها برمى خاستند و جامعه را به تجزيه و انشعاب مى كشاندند، با آن كه مى دانستند آنچه پيامبران آورده اند حق است: ( كانَ النّاسُ اُمَّةً واحِدَةً فَبَعَثَ اللهُ النَّبِيّينَ مُبَشِّرينَ وَمُنْذِرينَ وَاَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النّاسِ فيمَااخْتَلَفُوا فيهِ وَمَااخْتَلَفَ فيهِ اِلاَّ الَّذينَ اُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ ماجآءَتْهُمُ الْبَيِّناتُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ فَهَدَى اللهُ الَّذينَ امَنُوا لِمَااخْتَلَفُوا فيهِ مِنَ الْحَقِّ بِاِذْنِهِ وَاللهُ يَهْدى مَنْ يَشاءُ اِلى صِراط مُسْتَقيم) (2) مردم يك امت بودند، پس خدا پيامبران بشارت دهنده و ترساننده را بفرستاد، و بر آنها كتاب بر حق نازل كرد تا آن كتاب در آنچه مردم اختلاف دارند ميانشان حكم كند،