الگوهای رفتاری امام علی (ع) و علم و هنر-ج1-ص51

مردى نزد حضرت على عليه السلام آمد و از نوعى بيمارى شكايت كرد.

آن حضرت به او فرمود:

يك درهم از مَهريّه زنت بگير و با آن مقدارى عسل خريدارى نموده و آن را با آب باران بخور.

بيمار به دستور آن حضرت عمل كرده شفايافت .

كسانى راز مطلب را از امام على عليه السلام پرسيدند و گفتند:

آيا در اين خصوص روايتى از پيامبر خدا صلى اللّه عليه واله شنيده ايد؟

حضرت فرمود:

نه ، وليكن آن را از آيات قرآن استنباط كردم كه مى فرمايد:

((فَاِنْ طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَىْءٍ فَكُلُوهُ هَني ئا مَري ئا))

((و اگر آنان مقدارى از مهر خود را به طيب خاطر به شما دادند بخوريد خوش و گوارايتان باد))

و نيز مى فرمايد:

((يَخْرُجُ مِنْ بُطُونِهَا شَرَابٌ مُخْتَلِفٌ اَلْوَانُهُ في هِ شَفَاءٌ لِلنَّاسِ))

((از شكم هاى آنان نوشابه اى بيرون آيد كه رنگ هاى آن گوناگون است و درمان است براى مردم .))

و همچنين مى فرمايد:

((و نزلنا من السماء ماءا مباركا))

((از آسمان ابى با بركت فرود آورديم .))

پس به حكم آيه هاى مذكور گوارايى و شفا و بركت در آن دستور جمع شده ، اميدوار گرديدم كه با آن بهبودى حاصل شود. (172)

حضرت امير عليه السلام براى طلب باران به منبر رفت و جز استغفار چيزى از آن حضرت شنيده نشد،

بعضى سبب آن را پرسيدند.

حضرت اميرالمؤ منين عليه السلام فرمود:

مگر اين كلام از خدا نشنيده ايد كه فرمود:

((فَقُلْتُ اَسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ اِنَّهُ كانَ غَفّارا، يُرسِلُ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْرارا، وَ يُمْدِدْكُمْ بِاَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ جَنّاتٌ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ اَنْهارا)) (173)

((پس به ايشان گفتم طلب آمرزش كنيد از پروردگارتان كه او بسيار آمرزنده است ، مى فرستد بر شما (باران ) پى در پى و يارى مى دهد شما را به مالها و پسران و قرار مى دهد براى شما بوستانها و جويهاى آب )).

آنگاه فرمود:

كدام دعاست كه از استغفار برتر و بركتش بيشتر باشد.

اميرالمؤ منين عليه السلام فرمود:

روى زمين دو امان از عذاب خدا وجود داشت ، يكى از آن دو از ميان شما رفت ، پس كوشش كنيد در نگهدارى و مواظبت از ديگرى .

امانى كه از دستتان رفت رسول خدا صلى اللّه عليه واله بود، امانى كه باقى است استغفار و طلب آمرزش است ؛ زيرا خداوند مى فرمايد:

((وَ ما كانَ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ اَنْتَ فِيهِمْ وَ ما كانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ)) (174)

((خداوند عذاب نمى كند ايشان را با آن كه تو (اى محمد) در ميان آنان باشى و خداوند عذاب نمى كند ايشان را با آن كه ايشان (از گناهان ) آمرزش ‍ جويند)) (175)

اميرالمؤ منين عليه السلام به يكى از يارانش كه به مرضى مبتلا شده بود فرمود:

خداوند بيماريت را سبب ريختن گناهانت قرار دهد؛ زيرا مرض ، اجر و پاداشى ندارد ولى گناهان را مانند برگ درختان مى ريزد، و تنها اجر و مزد در برابر گفتار زبانى و كردار بدنى است .

و خداوند هر كه را بخواهد، از بندگان پاك سرشت نيكو كردارش ، به بهشت مى برد. (176)

اميرالمؤ منين عليه السلام فرمود:

تمام زهد در دو جمله اى از قرآن مجيد قرار گرفته است :

((لكيلا تاءسوا على مافاتكم ولا تفرحوا بما آتاكم )) (177)

(تا بر آنچه از شما فوت شده غمگين نشويد و بر آنچه به شما داده شده دلشاد نگرديد.)

و كسى كه بر گذشته تاءسف نخورد و بر آينده شادمان نگردد هر دو طرف زهد را دارا گشته است . (178)

اميرالمؤ منين عليه السلام فرمود:

بر بهترين افراد اين امت از عذاب خدا ايمن مباش ؛ زيرا خداوند مى فرمايد:

((فلا ياءمن مكر اللّه الاّ القوم الخاسرون )) (179)

(از مكر و كيفر خدا ايمن نمى باشند مگر مردم زيانكار)

و بر بدترين افراد اين امت از رحمت و لطف خدا نوميد مشو؛ زيرا خداوند مى فرمايد:

((انّه لا يياءس من روح اللّه الاّ القوم الكافرون )) (180)