پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص142

از بررسى مجموع آيات و روايات تفسيرى روشن شد كه آيات و روايات تفسيرى بر حرمت ذاتى غنا دلالت دارد. بر اين اساس ديدگاه حرمت عرضى غنا مطابق با آيات و روايات مربوط نخواهد بود.

در اينجا لازم است مهم ترين دلايل كسانى كه غنا را حرام ذاتى نمى دانند مورد بررسى قرار گيرد.

يكى از محقّقان با تمسّك به اصل اباحه در اشيا، بر عدم حرمت ذاتى غنا استدلال كرده، مى گويد:

اگر نصّ صحيح و صريحى، يا اجماعى يقينى، بر حرمت غنا يافت نشد، بر اساس اصل اباحه، غنا بر جواز باقى مى ماند، و نيازمند اقامه دليل بر حليّت غنا نخواهد بود.

وى در مقام استدلال بر اصل اباحه مى گويد: خداوند مى فرمايد: «هُوَ الَّذى خَلَقَ لَكُم ما فِى الاَرضِ جَميعـًا»:(1) او همان است كه همه آن چه در زمين است براى شما آفريد. بديهى است كه خداوند اشيا را نمى آفريند تا بر انسان ها حرام گرداند، آرى تنها آنچه را خبيث و داراى ضرر است حرام مى كند، تا از آنها حمايت و مصلحت آنان را محقّق سازد، چنان كه فرموده است: «ويُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبـتِ