پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص133

آن وعده عذاب داده است، آيه يادشده را تلاوت مى فرمايد. اين روايت به خوبى بر حرمت غنا دلالت دارد و سند آن نيز بدون اشكال است.

ب) روايت ابن ابى عمير، از مهران بن محمّد، از ابى عبداللّه(عليه السلام). وى مى گويد: شنيدم كه امام صادق(عليه السلام) مى گويد:

الغناء مما قال اللّه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِى لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ…»:(1) غنا از جمله چيزهايى است كه خدا درباره آن فرموده است: «و از مردم كسانى هستند كه سخنان بيهوده و لغو را خريدارى مى كنند تا مردم را از روى نادانى، از راه گمراه سازند…».

هرچند برخى(2) مهران بن محمّد را مجهول دانسته اند، ولى روايت يادشده از نظر سند قابل اعتماد است; زيرا افزون بر آنكه برخى او را از ثقات دانسته اند،(3) ابن ابى عمير كه از اصحاب اجماع است از او نقل روايت كرده است و اصحاب اجماع اگر روايتى از كسى نقل كردند آن روايت صحيح است.(4)

جمله «الغناء مما قال اللّه» بيانگر آن است كه غنا از مصاديق لهوالحديث است و چنان كه لهوالحديث حرام است، پس غنا نيز حرام خواهد بود.

ج) روايت على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از مهران بن محمّد، از حسن بن هارون. وى مى گويد: شنيدم كه امام صادق(عليه السلام) مى فرمود:

الغناء مجلس لا ينظر اللّه إلى أهله و هو مما قال اللّه عزّوجلّ: «وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِى لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ…»:(5) مجلس غنا