پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص131

است(1) و اگر على بن اسماعيل فطحى مذهب باشد، روايت موثّقه مى شود. لازم به يادآورى است كه على بن اسماعيل هر كدام از آن دو باشد، از طبقه پنجم است، چون ابن ابى عمير كه از طبقه ششم است از او نقل روايت كرده است.(2) در مجموع روايت يادشده چه صحيحه و چه موثّقه باشد قابل اعتماد است.

فقيهان نيز براساس آيه يادشده، به حرمت غنا فتوا داده اند. آنان دليل حرمت غنا را وعده عذاب در آيه دانسته اند. چنان كه صدوق(قدس سره)در من لا يحضره الفقيه چنين آورده است:

والغناء مما أوعد اللّه عزّوجلّ عليه النار و هو قول اللّه عزّوجلّ: «وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِى لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْم ويَتَّخِذَها هُزُوًا أولـئك لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ»:(3) و غنا از چيزهايى است كه خداى عزوجل بر آن وعده عذاب داده است و آن گفته خداى عزّوجلّ است: «وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِى لَهْوَ الْحَدِيثِ…».

در مقنع نيز چنين گفته است: «و إيّاك و الغناء فإنّ اللّه توعّد عليه النار»:(4) بپرهيز از غنا چرا كه خداوند بر ارتكاب آن وعده عذاب داده است.