پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص130

همچنين روش بيان يادشده را مى توان در روايات مشاهده كرد. چنان كه امام باقر(عليه السلام)خطاب به محمّد بن مسلم، در وقت بيان حكم غنا به جاى بيان حكم غنا، آيه مزبور را قرائت مى فرمايد. در حقيقت امام(عليه السلام)مى خواهد بفرمايد كه چون آيه عذاب الهى را بر غنا مترتّب ساخته است، پس غنا محكوم به حرمت است:

على بن إبراهيم، عن أبيه، عن ابن أبى عمير، عن على بن إسماعيل، عن ابن مسكان، عن محمّد بن مسلم، عن أبى جعفر(عليه السلام) قال: سمعته يقول الغناء مما وعداللّه عزّوجلّ عليه النار و تلى هذه الآية: «ومِنَ النّاسِ مَن يَشتَرى لَهوَ الحَديثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللّهِ بِغَيرِ عِلم ويَتَّخِذَها هُزُوًا اُولئكَ لَهُم عَذابٌ مُهين»:(1) محمّد بن مسلم روايت كرده است كه از امام باقر(عليه السلام) شنيدم كه فرمود: غنا از گناهانى است كه خدا بر ارتكاب آن وعده عذاب داده است، آن گاه اين آيه را تلاوت كرد: «ومِنَ النّاسِ مَن يَشتَرى…».

روايت يادشده از نظر سند نيز معتبر است، چنان كه از ظاهر عبارات شيخ انصارى(قدس سره)استفاده مى شود. وى از ميان روايات مربوط به غنا، تنها روايت محمّد بن مسلم را روايت صحيح مى داند.(2) حال آنكه برخى مانند امام خمينى آن را موثّقه مى داند.(3) شايد شيخ انصارى على بن اسماعيل را على بن اسماعيل بن شعيب ميثمى مى داند كه از اصحاب سرشناس امام رضا(عليه السلام)بوده است و امام خمينى(قدس سره) كه آن روايت را موثّقه مى داند از اين جهت است كه على بن اسماعيل را على بن اسماعيل بن عمّار مى داند كه برادر زاده اسحاق بن عمّار فطحى مذهب