پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص116

كرده است، آن گاه كه واجبات گوش را بيان مى كند چنين آمده است:

«و فرض على السمع أن يتنزه عن الاستماع إلى ما حرمه اللّه و أن يعرض عما لايحل له مما نهى اللّه تعالى عنه و الإصغاء إلى ما أسخط اللّه تعالى…»: و واجب است بر گوش كه منزّه باشد از توجّه به چيزى كه خدا حرام كرده است و اعراض كند از چيزى كه حلال نيست و خدا آن را نهى فرموده است و پرهيز كند از گوش فرا دادن به چيزى كه خدا را به غضب مى آورد.

آن گاه براى حرمت شنيدن محرّمات الهى، امام(عليه السلام)به آيات قرآن استدلال مى كند. از جمله آن آيات، آيه مورد نظر است. در ذيل روايت يادشده امام(عليه السلام)چنين فرموده است: «وَ إِذَا سَمِعُواْ اللَّغْوَ أَعْرَضُواْ عَنْهُ»(1) و قال: «وَ إِذَا مَرُّواْ بِاللَّغْوِ مَرُّواْ كِرَامًا» فهذا ما فرض اللّه على السمع من الإيمان أن لا يصغى إلى ما لا يحل له:(2) «و هر گاه سخن لغو را بشنوند از آن روى مى گردانند» و فرموده است: «و هر گاه با لغو روبرو شوند بزرگوارانه از آن مى گذرند» پس ايمان داشتن به آنچه خدا بر گوش واجب كرده است، به اين است كه به هرچه براى او حلال نمى باشد گوش ندهد.

در اين روايت امام(عليه السلام) به آيه «واِذا سَمِعوا اللَّغوَ اَعرَضوا عَنهُ» در رديف آيه «وَ إِذَا سَمِعُواْ اللَّغْوَ أَعْرَضُواْ عَنْهُ»(3) و به صورت مطلق بر حرمت گوش دادن به آنچه خدا حرام كرده است استدلال كرده است و چون به اين آيه بر حرمت غنا كه يكى از مصاديق محرّمات گوش است، استدلال شده است، مى توان آيه «واِذا سَمِعوا اللَّغوَ اَعرَضوا عَنهُ» را نيز دليل بر حرمت غنا دانست.