پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص114

لغو واجب است. در غير اين صورت، تاركان دستورهاى الهى را به تجاوزگران و رعايت كنندگان آن را به وارثان بهشت توصيف نمى نمود.

«وَ إِذَا سَمِعُواْ اللَّغْوَ أَعْرَضُواْ عَنْهُ»:(1) و هرگاه سخن لغو را بشنوند از آن روى مى گردانند.

هرچند شوكانى از ابن رشد نقل مى كند كه وى اين آيه را دليل حرمت غنا دانسته است،(2) ولى ساير فقيهان به طور خاص، اين آيه را بر غنا تطبيق نداده اند. اكنون بايد بررسى شود كه اين آيه بر حرمت غنا دلالت دارد يا خير؟

به نظر مى آيد كه چون واژه لغو در آيات پيشين به عنوان يك امر حرام، بر غنا تطبيق داده شده است، در آيه مذكور نيز مى تواند بر غنا منطبق باشد. بر اين اساس دو كار بايد انجام پذيرد تا حرمت غنا از آيه يادشده استفاده شود; يكى، اثبات وجوب اجتناب لغو از آيه يادشده و ديگرى، تطبيق لغو بر غنا.

براى اثبات وجوب اجتناب از لغو مى توان به سياق آيه استدلال كرد; بدين صورت كه اين آيه در رديف ديگر آيات از دل هاى آماده برخى از اهل كتاب، سخن به ميان آورده است كه با شنيدن اين آيات به حق ايمان آورده و از جان و دل به آن وفادارند; چنان كه ادّعاى كفرآميز را نمى پذيرند و از جمله صفات آنان اين