پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص112

«وَ الَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ»:(1) و آنان كه از لغو روى گردانند.

واژه لغو در اين آيه را نيز برخى مفسّران مانند امين الاسلام طبرسى،(2) فيض كاشانى(3) و قرطبى(4) بر غنا تطبيق داده اند و فقيهان نيز مانند محقّق نراقى،(5) سيد خوانسارى(6) و خويى(7) به وسيله آن بر حرمت غنا استدلال كرده اند.

در اثبات چگونگى دلالت آيه بر حرمت غنا مى توان به سياق و نيز وعد و وعيد در آيه تمسّك كرد:

آيه يادشده در رديف آياتى است كه ويژگى ها و صفات مؤمنان را بيان مى كند. انجام همه آنچه به عنوان ويژگى هاى مؤمنان در آيات قبل و بعد آيه يادشده آمده است، از واجبات هر مسلمانى است; براى نمونه، پيش از آيه يادشده از انجام نماز با اخلاص به عنوان يكى از ويژگى هاى مؤمنان ياد كرده است: «الَّذِينَ هُمْ فِى صَلاَتِهِمْ خَـشِعُونَ» و پس از آيه يادشده، پرداخت زكات را ويژگى ديگر آنان دانسته است: «وَ الَّذِينَ هُمْ لِلزَّكَوةِ فَـعِلُونَ» و چون نماز خواندن با اخلاص و زكات دادن از واجبات است، پس اعراض از لغو كه در رديف آنها آمده است نيز از واجبات است.