پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص91

اگر گفته شود: از تعبيرات بسيارى از انديشمندان از جمله آيت اللّه سبحانى(1) و نيز از آنچه آيت اللّه معرفت در كتاب التفسير و المفسرون(2) نقل كرده است، برمى آيد كه نمى توان به تفسير على بن ابراهيم اعتماد كرد و در نتيجه اعتماد به روايات آن براى اثبات حرمت غنا وجهى ندارد، مى توان گفت: براى اثبات ادّعاى ما، در حرمت غنا، دو روايت أبى الصباح در تفسير آيه يادشده كفايت مى كند و روايات موجود در تفسير على بن ابراهيم به عنوان مؤيّد مورد استفاده قرار مى گيرد.

از آياتى كه براى اثبات حرمت غنا مورد استناد قرار گرفته است آيه 30 سوره حج است: «اجتنبوا قول الزور»: از گفتار زور پرهيز كنيد.

در اينكه مراد از قول زور چيست، فقيهان و مفسّران مصاديق گوناگونى براى آن نقل كرده اند كه به اين قرار است: تلبيه مشركان،(3) گواهى خلاف واقع،(4) دروغ،(5)گفتارهاى لهوى،(6) حفظ كتب ضلال،(7) كلام دور از اعتدال(8) غنا(9) و … .

اين آيه نسبت به آيه قبلى براى استدلال بر حكم غنا كه از مقوله قول است،