پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص69

در برخى از آيات كه از آنها بر حرمت غنا استدلال شده است، به مرتكبان معصيت غنا وعيد عذاب داده شده است; مانند:

1.«وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِى لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيرِ عِلم ويَتَّخِذَها هُزُوًا اُولئكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ»;(1) و برخى از مردم كسانى اند كه سخن بيهوده و لغو را خريدارى مى كنند تا مردم را از روى نادانى از راه خدا گمراه سازند و آيات الهى را به استهزا گيرند، براى آنان عذابى خوار كننده است.

چنان كه خواهد آمد، فقيهان با استناد به روايات واژه لهو الحديث را، بر غنا منطبق كرده اند.

2.«أَزِفَتِ الاَْزِفَةُ ** لَيْسَ لَهَا مِن دُونِ اللَّهِ كَاشِفَةٌ ** أَفَمِنْ هَـذَا الْحَدِيثِ تَعْجَبُونَ ** وَ تَضْحَكُونَ وَ لاَ تَبْكُونَ ** وَ أَنتُمْ سَـمِدُونَ»;(2) رستاخيز نزديك شده است، هيچ كس جز خدا نمى تواند سختى هاى آن را برطرف سازد، آيا از اين سخن تعجّب مى كنيد و مى خنديد و نمى گرييد و پيوسته به بيهودگى روزگار مى گذرانيد.

بر اساس اينكه سامدون در آيه به معناى غنا كنندگان باشد،(3) خداوند در آيه يكم به اهل غنا وعده عذاب داده است و در آيه دوم آنان را به روز قيامت انذار كرده است. وعيد عذاب نشانه آن است كه غنا حرام است، در غير اين صورت بر ارتكاب آن وعيد داده نمى شد. بر همين اساس بسيارى از فقيهان نيز حكم حرمت غنا را ثابت دانسته اند.(4)