پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص20

و شيخ حرّ عاملى آن را مورد اجماع اماميه دانسته است.(1)

اكثر قريب به اتّفاق فقيهان شيعه معتقد به حرمت نفسى غنا هستند و تعداد اندكى از آنان بر اين باورند كه حرمت غنا به دليل اجتماع آن با ديگر محرّمات است ;(2) ولى بسيارى از آنان به صورت صريح به حرمت غنا فتوا

داده اند:

ابوالصلاح حلبى (م 447) مى نويسد: «يحرم… والغناء كلّه».(3) محقّق حلّى (م672) حرمت غنا را نفسى دانسته، مى گويد: «ما هو محرّم فى نفسه… والغناء…».(4) يحيى بن سعيد حلّى (م 689) نيز آورده است: «ويحرم اللعب بالنرد و… والغناء…».(5) علاّمه حلّى (م 726) حرمت غنا را نفسى دانسته، چنين تعبير كرده است: «ما نص الشارع على تحريمه كعمل الصورة المجسمة والغناء».(6) شمس الدين محمّد بن قطان، مانند محقّق حلّى حرمت غنا را نفسى دانسته ، مى گويد : « ما هو حرام فى نفسه كعمل الصور المجسمة

والغناء…».(7) و شهيد اوّل (م 786) نيز مى نويسد: «ويحرم عمل الصور المجسمة والغناء».(8)

برخى از فقيهان مانند شيخ صدوق (م 381) با استفاده از تحذير و انذار موجود در آيات و روايات، فتواى حرمت را چنين بيان كرده اند: «وإيّاك والغناء، فإن اللّه