پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص17
كه از تفاوت و امتياز برخوردار بودند، مورد بررسى قرار گرفته است و در نهايت به سبب تمام نبودن تعريف هاى ارائه شده، تعريفى جامع براى غنا ارائه گرديده است.
در فصل دوم، روش بيان حكم غنا در قرآن مورد توجّه قرار گرفته، تمام روش هاى ممكن براى استفاده حكم غنا بررسى شده است; به تعبير ديگر همه ظرفيّت هايى كه قابليّت دارند فقيه را به حكم غنا راهنمايى كنند، مورد بررسى و امعان نظر قرار گرفته است.
در فصل سوم، با استفاده از نتايج به دست آمده در فصل دوم، حكم غنا از منظر آيات مورد توجّه و بررسى دقيق واقع شده است; نيز رواياتى كه ذيل آيات آمده است (اعم از روايات تفسيرى و تطبيقى(1) كه تبيين كننده وحى و ديدگاه مذهب اهل بيت(عليهم السلام) است) از حيث سند و دلالت مورد بررسى قرار گرفته، سعى بر اين بوده است كه ظرفيّت عظيم روايات تفسيرى در موضوع غنا به خوبى بيان شود.
و در فصل چهارم، موضوع حرمت ذاتى غنا با طرح ديدگاه هاى مختلف در آن مورد بررسى و امعان نظر قرار گرفته است.
محمّد صادق يوسفى مقدّم
1 . هرگاه مفهوم لفظ مجمل باشد، مانند كلمه «صعيد» در آيه 43 سوره نساء (فتيمّموا صعيداً طيباً) و براى رفع اجمال آن در روايات معنايى ذكر شود، آن روايت در اصطلاح، روايت تفسيرى ناميده مى شود. اگر معناى لفظ روشن باشد و براى آن در روايات افراد و مصاديقى ذكر شده باشد آن را جرى و تطبيق مى نامند، مانند مصاديقى كه براى كلمه «بالغيب» در آيه سوم سوره بقره (يؤمنون بالغيب) آمده است، امّا اگر روايت نه در تفسير اجمال دارد و نه به صورت جرى و تطبيق بر مصداق وارد شده است، بلكه به تناسب، تمثّل به آيات صورت گرفته است، آن روايت را تمثيل مى گويند. مانند اينكه در روايات به تناسب آنكه عدد ماه ها دوازده است و امامان معصوم نيز دوازده نفرند، آن را به آيه 36 سوره توبه (انّ عدّة الشهور عند اللّه اثنا عشر شهراً) تمثيل كرده انده (ابوالحسن شعرانى; فرزانه ناشناخته; ص 634 – 636). يادآور مى شود كه روايات مورد استفاده در اين تحقيق به صورت عمده از نوع تفسير و تطبيق است.